Disco-rocknummers klinken voor sommigen als een anomalie - "Disco Sucks" was tenslotte de rally van rock and roll-fans eind jaren zeventig, fans die dachten dat gitaarbands dood in het water zaten, tenminste op AM-radio, tijdens de bedwelmende regel van 18 maanden van alle Amerikaanse dingen. Blijkt dat ze zich geen zorgen hoefden te maken; in de tussentijd echter riskeerden bepaalde rockartiesten die hard op de top van de hitlijsten moesten blijven - waaronder velen die van het nieuwe geluid hielden - hun kernpubliek te vervreemden door met disco te flirten. Hier zijn de meest populaire van die experimenten.
Misschien wel de grootste en meest duurzame hit op deze lijst, dit was ook de discoverplaatsing die de meest controverse veroorzaakte - hoewel de World's Greatest Rock and Roll Band (tm) met funk had geflirt op de flop single van vorig jaar "Hot Stuff, " er was geen sprake van de voortstuwende loop-bassline-groove van deze smash, hoewel de band zelf veel moeite deed om hun oude fans ervan te verzekeren dat dit slechts een R & B-nummer was. Gelukkig is dit een veel raadselachtiger nummer dan "Stuff"; een van de hoogtepunten van hun midden jaren 70-periode, eigenlijk, met Jagger met behulp van de falsetto die hij was ontstaan uit de "Fool To Cry" van vorig jaar.
Critici huilen nog steeds over de transformatie van Rod de Mod van vod-and-bone soul-reiziger naar gladde superster, en deze grote hit voltooide het proces dat een paar jaar eerder was begonnen met zijn overstap naar Atlantic Records. En met goede reden: geschreven door Stewart en drummer Carmine Appice, en om de een of andere reden met de hoge operazang van de eerdere ballad "Trade Winds", was dit nummer cheesy, goofy, onhandig en opzettelijk slordig. (Zelfs als de liefhebbers van singles-bar in de teksten nooit voorbij koffie en de 'vroege film' komen.) Maar het was glanzend, en voor dit tijdperk van radio was glimmend alles.
Zo integraal is dit nummer in het algehele concept van leider Roger Waters 'zelf-geabsorbeerde rockopera The Wall, die dient ter versterking van het belangrijkste muzikale en lyrische thema terwijl het de dramatische climax van de eerste act biedt, dat veel Floyd-fans vandaag de dag niet doen' zie het niet als disco. Maar hoewel het vrij laat in het spel (begin 1980) werd uitgebracht, is het toch disco: die glitter-ball beat is de ontbrekende schakel tussen "Fly Robin Fly" en "Billie Jean". Dus waarom is het geslaagd zonder speling? Was het overstemd door de controverse rond de anti-autoritaire teksten? Of was het de eindigende blues solo, die de helft van het nummer beslaat?
Zo groot was disco en de opleving van de oudjes werd beide eind jaren zeventig dat dit noodzakelijk werd geacht: een doo-wop-pictogram dat een discolied zingt over muziek uit de jaren vijftig, met Peter Frampton op gitaar. Een geweldig nummer, echter geschreven door de hit hitmaker van Bee Gees, Barry Gibb - en als je een Valli-fan bent, weet je dat hij overal goed in is. Niemand heeft precies uitgelegd waarom vet het woord is, en niet alleen iets dat je vroeger hebt gebruikt om je haar achterover te leunen. Misschien weet Bowser het.
Country-rock godfathers of niet, de Eagles (in het bijzonder Don Henley) waren altijd op zoek naar veranderende trends waaraan ze konden vasthouden. En hoewel ze ironisch genoeg een van de weinige bands waren die het disco-tijdperk volledig hadden verlaten, waren ze vanaf het begin aanwezig met deze single uit 1975, op een moment dat disco nog steeds iets was dat mensen alleen deden in New York en San Francisco en Philly. Falsetto-vocalen, back-upmeisjes en zo, dit soepele kleine funknummer past precies in Henley's catalogus met muzikaal gladde en tekstueel bijtende aanvallen. En wat elk country-disco-genre betreft, de enige echte concurrent is Exile's "Kiss You All Over".
Blondie kwam bij het discofenomeen van de andere kant van de hekken van Amerika; ze waren door en door New York, de Big Apple klopte op het ritme van de disco, daarom besloten ze hulde te brengen. New Wave-fans waren niet noodzakelijkerwijs ingesteld om het genre te haten zoals klassieke rockfans, maar dit werd nog steeds als een doorbraak gezien, grotendeels vanwege de gebruikelijke MVP's van de band: zwoele personages van Debbie Harry, enkele onmiskenbare hooks, en vooral drummer Clem Burke, een van de grote onbezongen genieën van rock, die van de gelegenheid gebruik maakte om een spoedcursus te geven door rockfills op te nemen in een discobeat.
Paul was altijd in voor een nieuwe trend, althans op het hoogtepunt van zijn solo-krachten, en disco had al een voor hem, in die zin dat het begon te neigen naar klassieke stijldansen zodra Midden-Amerika het te pakken kreeg. Het enige dat de Cute One hoefde te doen, was het nummer schrijven, en dit was natuurlijk een van zijn meest romantische, een goede manier om de swoon van McCartney's mooiste melodieën te krijgen zonder vast te zitten in een foxtrot. Het smakelijke rock-gitaar-duel in het midden was gewoon glazuur.
Babs werd geboren met een enorme homo-aanhang, of zo lijkt het, waardoor het absoluut noodzakelijk voor haar was om disco-platen te knippen nadat ze zich had losgemaakt van het debacle dat A Star Is Born was. Hoewel ze vrij laat aankwam in het spel, speelde ze bewonderenswaardig, waarbij ze de diva-neigingen van disco melken voor alles wat ze waard waren en een gevoel van drama toevoegde dat je alleen kunt krijgen als je je botten maakt op deuntjes. Vervolgens zou ze een topontmoeting hebben met collega-diva Donna Summer met "Enough Is Enough", een # 1 - de laatste van de disco, tenzij je "Funkytown" meetelt - dat was een manier om uit te gaan.
Het kostte KISS vijf solide jaren om zichzelf te graven uit de puinhoop waar ze eind jaren zeventig in terechtkwamen, toen ze, uit pure wanhoop, kiddie gingen en kort na elkaar disco gingen. En ze waren ook nooit meer zo populair. Ondanks schade aan hun rep, was dit echter een monsterhit, grotendeels vanwege de gigantische vocal-chant hooks van songwriter Desmond Child. Als zijn werk je niet bekend is, probeer dan Bon Jovi's 'You Give Love A Bad Name' en Joan Jett's 'I Hate Myself For Loving You' over dit nummer te zingen, en je zult zien waarom hij helaas de Reagan-jaren regeerde.
De prog-fans van ELO hebben hen van oudsher nog steeds niet vergeven dat ze naar de disco gaan, eerst met deze hit en vervolgens met de soundtrack van de legendarische flopmusical "Xanadu". Maar het was eigenlijk volkomen logisch. Creatief hoofd Jeff Lynne had al iets met snaarsecties, fakkelnummers, pophaken en de dikke vette beats van drummeester Bev Bevan; alles wat hij moest doen was de onderdelen in de juiste volgorde monteren. Dit nummer, terwijl het vertrouwt op een eenvoudige discoseat, slaagt er toch in om alle pracht en majesteit van het ruimteschip in volle vlucht over te brengen.
