Als je van doo-wop houdt, zul je deze lijst geweldig vinden. Hier zijn de grootste en meest populaire doo-wop-nummers aller tijden, zoals bepaald door Billboard- hitlijsten, inclusief verkoop en airplay. Dit zijn niet noodzakelijk de beste doo-wop-nummers ooit - hoewel ze allemaal klassiekers zijn - maar ze blijven de meest populaire nummers die ons tientallen jaren van veranderende trends en stijlen hebben bijgehouden.
Oorspronkelijk opgevat door de songwriter als "Do the Bop", niet minder een autoriteit dan Dick Clark overtuigde Danny & The Juniors om dit nummer te hernoemen om te profiteren van de record / sock hop rage. (Immers, Danny en de Juvenairs - zoals ze bekend waren voordat hun manager bij hen kwam - werden hopelijk ontdekt.) Gemodelleerd als een soort doo-wop-versie van Jerry Lee Lewis '' Whole Lotta Shakin 'Goin' On, "dit ging verder met het definiëren van een tijdperk waarin je calypso en kip kon eten.
Het record bereikte nummer 1 op Billboard airplay, sales, R&B en Top 100 / Hot 100-hitlijsten. Het bleef zeven weken bovenop de Hot 100 en bracht 21 weken door op de kaart, beginnend begin december '57.
"Duke of Earl" was al gedateerd toen het werd gesneden, misschien, maar de tijd maakt die randen in ons geheugen sowieso glad en de hele vertegenwoordiger van Gene Chandler is gebaseerd op deze doo-wop-klassieker uit de late periode. The Dukays, Gene's groep, veranderden hun vocale "doo doo doo" in "Duke", en Dukay Earl Edwards zorgde voor de finishing touch van de naam. Het resultaat is een belofte van trouw geëvenaard in zijn tijd alleen door "Stand by Me" van Ben E. King.
Vastgelegd in de laatste 10 minuten van een opnamesessie en gedaan in een ongelooflijke take, kwam "Blue Moon" tot stand omdat de producer van Marcels wilde dat de groep het intro van één nummer, de "Zoom Zoom Zoom" van The Collegians, wilde combineren met de Richard Rodgers-Lorenz Hart-standaard 'Heart and Soul'. Een probleem: de band kende dat nummer niet. Maar ze kenden een andere standaard van hetzelfde team. De rest is, zoals ze zeggen, geschiedenis. Murray The K maakte deze een knaller en speelde het acetaat steeds opnieuw voordat het zelfs in een plaat werd veranderd!
Een van de vreemdere anomalieën in de rockgeschiedenis, "The Lion Sleeps Tonight" begon zijn leven als een spontane opgenomen uitbarsting door een Zulu-stamlid, veranderde in een verkeerd geïnterpreteerde folkloristische smash, vond zijn weg naar een Noo Yawk doo-wopgroep en eindigde uiteindelijk in de handen van het Sam Cooke producerende duo bekend als Hugo en Luigi, die tympani, gekke houtblazers en een operazanger voegde. Je moet het horen om het te geloven. Maar dat heb je al gedaan.
Staten Island leverde zijn meest duurzame bijdrage aan de Italiaans-Amerikaanse doo-wop van New York met de vijf tieners The Elegants, die de woorden, zo niet de eigenlijke melodie van Mozarts 'Twinkle, Twinkle, Little Star' (zelf een aanpassing) aanpasten om er een te creëren van de meest ademloos mooie odes van de tijd. Herschikt als een romantische idylle, het schoot de hitlijsten omhoog, maar The Elegants, net als veel van hun broeders, hebben nooit meer succes gevonden.
Maurice '& The Zodiacs' 'Stay', in de tijd van '53 geschreven door de componist van 'Little Darlin', was een van de betere inzendingen in het gouden tijdperk van doo-wop; als het plat klinkt, komt dat omdat de producer de zang op die manier wilde laten zingen zodat Joe Average het op straat kon neuriën. En dat is precies wat er gebeurde. De zaken hebben misschien geholpen door de verkorte lengte (1:36), omdat dit de kortste nummer 1 ooit is.
Wanneer is een parodie geen parodie? Dit witte kwartet (Canadezen, niet minder!) Neemt tot op de dag van vandaag veel hitte op voor het bedekken van het origineel van de (zwarte) Gladiolas en vervolgens het invoegen van een dwaze brug met gesproken woorden. Maar als het maar een grapje is, waarom is het dan zo'n verbetering, tot aan die onsterfelijke openingscastagnetten? Schrijver Maurice Williams ging door naar The Zodiacs ("Stay"), en The Diamonds ging door naar "The Stroll".
Een echt publiekslieveling, dit lieve kleine nummer - oorspronkelijk getiteld "21 kaarsen" maar snel veranderd toen de tienermarkt begon te bloeien - behield zijn populariteit lang genoeg om een tiener-komedie uit de jaren tachtig te inspireren. The Crests hebben nooit meer een grote hit gehad na deze ode aan de coming-of-age mijlpaal, maar leider Johnny Maestro ging verder met Brooklyn Bridge ("Worst That Could Happen"), terwijl schrijver Luther Dixon penhits voor The ging Shirelles.
Een van de vreemdste en toch meest adembenemende producties in de rockgeschiedenis, dit nummer - een andere belangrijke mijlpaal in de ziel maar meer urbane en gevuld met Latijnse verbuigingen en afgestelde tympani - zorgde ervoor dat Atlantic's Jerry Wexler dreigde de meester uit het raam te gooien. De duizelingwekkende romantische deining van de orkestratie van The Drifters valt echter niet te ontkennen, die zanger Ben E. King door zijn eigen solocarrière zou leiden.
"Come Go With Me" is een ander voorbeeld van een hit die niet had moeten zijn; deze geïntegreerde groep luchtmachtvrienden nam deze klassieker, geschreven door hun baszanger, op als de B-kant. Een van de zeldzame doo-wop-platen uit dit tijdperk waarin het gevoel van een echte rock-'n-roll-band is verwerkt, leidde tot twee extra hits - in plaats daarvan nog twee hits voor leden die de groepsnaam gebruiken. (Het is ingewikkeld.)
