Onderzeese films zijn er maar een paar tussen en met een reden. Het is moeilijk om de actie aan boord van een onderzeeër te dramatiseren, wat meestal neerkomt op mannen die in een verduisterde kamer torpedo's op andere schepen in het water afvuren, die je als kijker ook niet kunt zien. Twee grote sjokkende onderwatermachines die om elkaar heen bewegen, zorgen vaak niet voor dynamisch kijken. Natuurlijk betekent onderzeeër ook gevaar, en de dreiging van verdrinking en sterven onder water - dus daar is dat. Hier is een korte geschiedenis van onderzeeërs in oorlogsfilms - het goede, het slechte en het lelijke.
Run Silent, Run Deep (1958)
Het beste!
Met Clark Gable en Burt Lancaster is dit de eerste definitieve onderzeeërfilm ooit gemaakt door Hollywood, en het is een klassieker: een Amerikaanse onderzeeër in een kat-en-muisspel met een Japanse onderzeeër, terwijl hij het uitvecht in het Pacific theater tijdens de Tweede Wereldoorlog. Van het omgaan met kamikaze-piloten en een lafhartige vijandelijke marine, de film is opwindend en, het allerbelangrijkste, het heeft fatsoenlijke personages waarin je daadwerkelijk investeert. Het is een actiefilm en niets meer, maar soms is dat alles wat je wilt.
Ice Station Zebra (1968)
Het ergste!
Rock Hudson! Ernest Borgnine! Slechte speciale effecten! Een gek plot!
Bovenstaande uitroepen opzij, Ice Station Zebra zorgt er gegarandeerd voor dat je naar de oppervlakte wilt stijgen, over de zijkant van de duikboot wilt springen en zo snel mogelijk terug naar de kust wilt zwemmen. Het risico van verdrinking in de zee is nog steeds beter dan deze pijnlijke poging tot een actiefilm doorstaan.
Das Boot (1981)
Het beste!
Een van de zeldzame films die de tweede wereldoorlog tonen vanuit het gezichtspunt van de vijand, volgt Das Boot een Duitse U-Boat onderzeeërbemanning terwijl ze de strijd aangaan onder de Atlantische Oceaan. De film doet uitstekend werk waardoor de kijker de intense claustrofobische omstandigheden aan boord van een onderzeeër voelt en begrijpt, terwijl zeilers door bijna strakke ruimtes in bijna bijna duisternis racen terwijl de onderzeeër wordt aangevallen. De eerste gedachte die men overweegt bij het bekijken van deze film: Wat een vreselijke manier om te sterven!
De film werkt omdat we om de zeilers geven (niet veel meer dan achttienjarige kinderen echt bang) en omdat we niet zeker weten hoe het zal eindigen.
The Hunt for Red October (1990)
Het beste!
De eerste in de Jack Ryan-franchise (deze met een jonge Alec Baldwin), met Sean Connery als een Sovjet-onderzeeërcommandant op weg naar de Verenigde Staten (na wat speelse manoeuvres met de Amerikaanse marine) om asiel te claimen. Het is opwindend, heeft geweldige productiewaarden en is een hele leuke film. De release van de film was aangrijpend getimed met de val van de USSR.
Crimson Tide (1995)
Het beste!
Het veld voor Crimson Tide tijdens de studiovergadering ging waarschijnlijk ongeveer zo: Muiterij op een onderzeeër, terwijl de bemanning zich verdeelt tussen Gene Hackman en Denzel Washington, twee commandanten die tegen elkaar vechten voor controle over het schip!
En zoals toonhoogtes klinken, klinkt die niet slecht. Zowel Hackman als Denzel zijn fantastische artiesten.
Aha! Maar Crimson Tide doet het beter! Het is eigenlijk een beetje de film van een denkende man. Het leiderschapsconflict is gebaseerd op een afgebroken signaal dat de onderzeeër opdracht geeft om zijn nucleaire wapens af te vuren terwijl de wereld op het punt staat een derde Wereldoorlog uit te voeren. Moet de onderzeeër zijn wapens afvuren zonder de bestellingen te laten verifiëren? Of moeten ze het risico lopen de oorlog te verliezen en te wachten tot de bestelling kan worden bevestigd? Het is interessant om jezelf af te vragen wat je zou doen. In een recent artikel over ethische beslissingen in oorlogsfilms verklaarde ik dat ik de nucleaire raketten niet zou afvuren - wat zou je doen?
U-571 (2000)
Het ergste!
U571 speelt onder andere Bon Jovi, die het echte verhaal van Amerikanen vertelt om de Engima-codemachine van de Duitsers te stelen, zodat inlichtingenfunctionarissen Duitse berichten kunnen decoderen en het tij keren in de oorlog. De film zelf is marginaal onderhoudend, behalve dat het een ernstige historische fout maakt: in het echte leven waren het Britse zeelieden, niet Amerikanen, die verantwoordelijk waren voor de gedurfde prestaties die in de film werden verbeeld. En bij nader onderzoek zien we dat de meeste gebeurtenissen in de film volledig waren verzonnen. Het is een soort volledig fictief verhaal over een real-life evenement. Helaas, zoals mijn frequente lezers zullen weten, is historische onnauwkeurigheid een van mijn pet peeves.
K-19 The Widowmaker (2002)
Het ergste!
En wat jammer, want het had veel talent. Geregisseerd door Kathryn Bigelow, speelde het Harrison Ford en Liam Neeson. De film - over een Sovjet-nucleaire onderzeeër die een stralingslek heeft en langzaam iedereen aan boord doodt - is, kort gezegd, verstoken van actie. Er zijn geen onderzeeërgevechten, geen militaire militaire oefeningen - slechts twee lange uren Sovjetzeilers die langzaam sterven aan stralingsvergiftiging terwijl ze lasreparaties uitvoeren. Dit kan voldoende zijn voor een centraal conflict als we om een van de personages geven, zoals bijvoorbeeld de jonge matrozen aan boord van het schip. Maar dat doen we niet. En het Russische accent van Ford is een beetje vervelend.
Dus hey, als je idee van een goede tijd twee uur lang bezig bent met het kijken naar personages waar je niet om geeft, sterven aan stralingsvergiftiging, dan geef ik deze film mijn hoogste aanbeveling. Zo niet, dan zou ik het overslaan.
Down Periscope (2006)
Het ergste!
Kelsey Grammar en Rob Schneider doen zich voor als zeilers. Ik geloof dat het een screwball-komedie zou moeten zijn, maar ik ben niet helemaal zeker. Ik heb niet een keer gelachen, dus misschien was het een drama? Behalve dat er ook niets dramatisch gebeurt. Voor mijzelf zou ik deze herinnering graag uit mijn hersenen wissen als het mogelijk was.
