Hoewel later in zijn leven bekend om zijn politieke activisme en toewijding aan onafhankelijke film via zijn Sundance Film Festival, was acteur Robert Redford een belangrijke box-office ster in de jaren zestig en zeventig. Of het nu in luchtige romantische komedies of paranoïde thrillers is, Redford speelde in een reeks hits die tweemaal samenwerkingen met vriend Paul Newman vormden. Hij werd slechts één keer genomineerd voor een Academy Award in deze periode, maar dat deed er weinig toe voor Redford, wiens all-Amerikaanse uiterlijk en subtiele humor hem tot een van de beste mannen van Hollywood maakte.

Op blote voeten in het park - 1967

In de tweede van drie combinaties op het scherm met Jane Fonda nam Redford zijn rol in Broadway over in deze aanpassing van het hitspel van Neil Simon. Redford speelde Paul, een pas getrouwde man die toevallig een hardwerkend gevuld hemd is, terwijl Fonda zijn spontane en vrijgevochten nieuwe bruid speelde. Beiden passen zich aan elkaar aan en vechten samen met hun kleine appartement in Greenwich Village en de eclectische buren die daarbij horen. Een charmante film, Barefoot in the Park, toonde een lichtere kant aan de persona van Redford voor zijn reeks donkere thrillers het volgende decennium. De titel verwijst naar het personage van Redford dat eindelijk loskomt door dronken te worden, werk over te slaan en schoenveter te rennen in Washington Square Park.

Butch Cassidy and the Sundance Kid- 1969

Een klassieker uit de westerse film, geregisseerd door George Roy Hill, Butch Cassidy en de Sundance Kid, was de eerste samenwerking tussen Redford en Paul Newman, wat resulteerde in twee van de beste films uit het New Hollywood-tijdperk. Redford was de Sundance Kid van Newman's Butch Cassidy, twee boeven die de wet een stap voor blijven terwijl ze naar Bolivia vluchten nadat ze de Union Pacific een keer te vaak hebben beroofd. Redford en Newman waren goed te zien als het kibbelende duo dat een meedogenloze poses probeert in te nemen die zijn ingehuurd door de spoorwegmaatschappij, vooral wanneer Butch een wanhopige ontsnapping plant door van een klif in een woedende rivier te springen, alleen om te ontdekken dat Kid niet weet hoe zwemmen. De film was de best scorende film in 1969 en behaalde zes Academy Award-nominaties, waarvan er drie werden gewonnen, waaronder Best Screenplay voor William Goldman.

The Candidate - 1972

Een van de geweldige films over politiek die in elk tijdperk wordt uitgebracht, The Candidate was een klassieke satire die het idee van media-gemanipuleerde campagnes schoot terwijl hij vasthield aan de standaardregel dat macht corrumpeert. Uitgebracht tijdens de herverkiezing van de glijdende Richard Nixon, speelde de film Redford als Bill McKay, een idealistische liberale advocaat en de zoon van een voormalige gouverneur, uitgezocht door een campagnemedewerker (Peter Boyle) om een ​​zittende Republikeinse senator (Don Porter) uit te dagen voor zijn stoel. McKay is het daarmee eens, maar alleen als hij de mensen eerlijk mag spreken. Maar terwijl hij in de peilingen klimt, komt McKay tot het besef dat waarheid in de politiek vaak plaatsmaakt voor opportuniteit en uiteindelijk het soort kandidaat wordt waartegen hij zich voor het eerst uitsprak. Met een Oscar-winnend script van Eugene McCarthy speechwriter, Jeremy Lerner, was The Candidate een hit bij publiek en critici, terwijl hij vandaag nog even relevant bleef als in 1972.

The Way We Were - 1973

Een aangrijpende, zij het huilerige romantiek doorspekt met politiek,

De manier waarop we waren

was een enorm populaire film die de plaats van Redford als grote ster hielp cementeren. De film speelde Barbra Streisand als een vurig linkse activist die verliefd wordt op de worstelende schrijver van Redford na een korte ontmoeting in 1937. Acht jaar later ontmoeten het paar elkaar weer en hervatten ze hun gepassioneerde affaire, verhuizen naar Hollywood, zodat hij kan werken als scenarioschrijver na penning een mislukte roman. Maar de twee worden verscheurd door de communistische heksenjacht van het Huiscomité voor on-Amerikaanse activiteiten, waardoor beide hun eigen weg gaan. Ze ontmoeten elkaar opnieuw in de jaren 1960, maar deze keer vragen ze zich beide af of het de moeite waard is om weer bij elkaar te komen. Grotendeels een Streisand-voertuig - ze won de Oscar voor haar populaire titelnummer - Redford was niettemin de begunstigde van het enorme succes van de film.

The Sting - 1973

De tweede en laatste combinatie tussen Redford en Newman, deze blockbuster-komedie geregisseerd door George Roy Hill was ongetwijfeld de meest succesvolle film uit de carrière van de acteur. Redford was een jonge grifter die de hulp inriep van een aangespoelde oplichter (Newman) om de moord op een oude vriend te wreken door de hand van een meedogenloze Ierse gangster (Robert Shaw). De twee beginnen aan een uitgebreid vertrouwensspel waarbij tientallen spelers betrokken zijn om de gangster te pakken voor alles wat hij waard is. Vol met wendingen en bochten bij elke stap, was The Sting een enorme kassa-hit die maar liefst 10 Academy Award-nominaties ontving, waaronder één voor Redford als beste ondersteunende acteur. Hoewel hij met lege handen naar huis ging, won de film zeven Oscars, waaronder Best Picture en Best Director.

'Three Days of the Conor' - 1974

Three Days of the Condor, de tweede van drie paranoïde thrillers geregisseerd door Alan J. Pakula in het decennium, was een onconventionele spionagefilm met een terughoudend held die in een web van intriges werd gegooid zonder echt te weten waar hij het tegen op had. Redford speelde Joe Turner, een boekachtige CIA-analist die geschreven materiaal van over de hele wereld doorzoekt naar verborgen betekenissen die het kantoor verlaat om te lunchen, alleen om terug te keren en iedereen dood te vinden. Op de vlucht en het doelwit van huurmoordenaars, probeert Turner een stap voor te blijven terwijl hij een samenzwering aan het licht brengt die precies de mensen is waarvoor hij werkt, terwijl hij de hulp inschakelt van een vreemdeling (Faye Dunaway) die toevallig de enige persoon is die hij kan vertrouwen. Geregisseerd door Sydney Pollack, Three Days of the Condor was een gespannen thriller die diende als een voorloper van de techno-thrillers van de jaren 1990 en daarna.

'All the President's Men' - 1976

De derde en beste van de paranoïde thrillers van Pakula, All President's Men speelde in Redford als verslaggever Washington Wood met een nieuw gezicht, Bob Woodward, die samenwerkt met veteraanjournalist Carl Bernstein (Dustin Hoffman) om de arrestatie van vijf inbrekers te onderzoeken op het hoofdkantoor van de Democratische Nationale Commissie binnen het Watergate hotel. De schijnbaar onschadelijke inbraak brengt de verslaggevers ertoe om een ​​mogelijke connectie met het Witte Huis te ontdekken, omdat beiden dieper ingaan op een verhaal dat uiteindelijk een zittende president zou neerhalen in een van de meest beruchte politieke schandalen in de Amerikaanse geschiedenis.

Redford was uitstekend als de onverschrokken Woodward, die zijn verbinding met de mysterieuze Deep Throat (Hal Holbrook) gebruikt om "het geld te volgen" en een ingewikkelde samenzwering te ontrafelen. Nogmaals, de film was een hit in het bespreekbureau en verdiende verschillende Academy Award-nominaties.