Oorlogsfilms zijn noodzakelijkerwijs gewelddadig. Dit is een van de regels van oorlogsfilms: oorlogen zijn gewelddadig, de films die ze weerspiegelen zouden dat ook moeten zijn. Hier zijn de beste, bloedigste oorlogsfilms die we hebben gezien.
Come and See (1985)
Deze Russische film over de Tweede Wereldoorlog blijft niet alleen een van de beste oorlogsfilms aller tijden, maar ook een van de meest gewelddadige. Laten we het zo zeggen: de eerste 15 minuten van deze film laten de opening van Saving Private Ryan lijken op een ongedwongen wandeling door het park. Misschien wel de beste film ooit om de hallucinerende vernietiging van oorlog en dood vast te leggen. Maar wees gewaarschuwd, deze film is niet van Hollywood en volgt daarom niet de bekende beats en ritmes van normale oorlogsfilms. Je moet met een open geest naar binnen gaan. En een sterke maag.
Braveheart (1995)
Mel Gibson wilde een film van episch gewelddadige proporties maken. Hij wist dat de strijd in de Schotse Hooglanden rond 1300 behoorlijk verschrikkelijk was en hij wilde dat de kijker het zou ervaren. Daartoe bevat de film een non-stop vloed van gehackte armen, gespleten schedels en afgehakte benen. Na de strijd is het veld diep karmozijnrood gekleurd, met overal dode lichamen. Gibson in volle blauwe gevechtsverf ziend, beekjes bloed op zijn gezicht is een schokkend en memorabel moment. Echt een van de meest gewelddadige oorlogsfilms ooit gemaakt.
Saving Private Ryan (1998)
Hoewel het door gezinnen in het hele land is bekeken, blijft de eerste D-Day-aanval in Saving Private Ryan een van de meest gruwelijke en realistisch gewelddadige oorlogsscènes aller tijden. Soldaten worden met machinegeweer neergemaaid op het moment dat ze het strand raken, landmijnen blazen benen uit en dode lichamen beginnen zich onmiddellijk op te stapelen. Een van de grote details van die scène is dat, vrij snel, het getij dat het zand op het strand omwikkelt rood gekleurd is met bloed.
Letters From Iwo Jima (2006)
Letters From Iwo Jima bevat de scènes die je zou verwachten: mariniers die door de modder kruipen en door machinegeweren worden neergemaaid. Mortieren blazen de benen van mariniers. Zeegeweren beukende de Japanse posities. Maar er is een scène die echt gruwelijk is: privé Saigo (hoofdpersoon van de film) zit diep in de grotten onder Iwo Jima. Er is bericht gekomen dat de tunnels door mariniers worden doorbroken - de Japanners hebben verloren. De Japanse soldaten moeten allemaal zelfmoord plegen om het gezicht te redden voor hun schande om de mariniers zo ver mogelijk te laten komen. Een voor een pakken de Japanse soldaten een granaat, trekken aan de pin en houden deze stevig vast. Ja, de scène is zo gruwelijk als je je nu voorstelt, en het gebeurt niet één keer, niet twee keer, maar herhaaldelijk.
Fury (2014)
Deze tankfilm van Brad Pitt uit de Tweede Wereldoorlog houdt geen rem in als het op bloed aankomt. Vroeg in de film moet de nieuwe rekruut voor de tank zijn voorganger uit de tank wassen; dit betekent al het bloed schrobben en de stukjes vlees oppakken die op de stoel zitten. Vergeet ook niet het gezicht dat op de bedieningselementen wordt gedrukt. Later vernietigen tanks soldaten, brandende soldaten, opgeblazen soldaten. Het gaat zo door in de hele film.
Rambo (2008)
De vierde film in de franchise, simpelweg Rambo genoemd, zonder achtervoegsel, werd gemaakt voor een redelijk laag budget. Wat de film mist in big-budget spektakel en decorstukken, maakt het goed met bloed en bloed. Je kunt je bijna voorstellen dat de leidinggevenden en Stallone in een bestuurskamer zitten en hun bescheiden budget betreuren en zich afvragen hoe ze hun stempel zouden drukken op een film waarvoor ingetogen actiescènes nodig waren. Dan zegt Stallone: "Wel, we kunnen gewoon gek worden van bloed … nepbloed is goedkoop." Inderdaad, en in deze film kruipt Rambo achter een machinegeweer van.50 kaliber en maait een heel bataljon Birmese troepen neer, waarvan elk hoofd in slow motion explodeert. De jungles worden karmozijnrood in deze film, die extreem gewelddadig is, zelfs voor een Rambo-film met Stallone.
Apocalypto (2006)
De directe opvolging van Mel Gibson na Passion of the Christ was de ondergewaardeerde Apocalypto, misschien de enige film in de geschiedenis van de cinema die zich concentreerde op het Maya-rijk voorafgaand aan de landing van de blanke. Hoofdpersoon van de film - een eenvoudige boer - reist naar de hoofdstad waar hij een hedonistische samenleving vindt, waar verkrachting en moord veel voorkomen, menselijk offer normaal is en bloedvergieten overal is. Een van de meest gewelddadige oorlogsfilms die ik ooit heb gezien … (en ik heb er nogal wat gezien)
Enige overlevende
Er zit geen ton bloed in deze film, zeg maar, maar de marteling van de vier zegels terwijl ze proberen te ontsnappen aan een veel grotere vijandelijke kracht van Taliban-jagers wordt voor de hele film getrokken, zodat het kijken begint het voelt alsof je deelneemt aan een aanval. De personages op het scherm verzamelen gewoon kogelwonden en hoofdwonden en ze blijven vechten totdat ze gewond zijn tot het punt waarop ze vallen en sterven. Het geweld is extreem, zelfs als het bloed op het scherm dat niet is.
Branden op de vlakte
Deze film is psychologisch gewelddadiger dan al het andere. Het is een experimentele film die een Japanse soldaat volgt nadat de Japanners zich tijdens de Tweede Wereldoorlog hebben overgegeven in de Stille Oceaan. Zonder een ander doel dan te overleven, dwaalt de hoofdrolspeler het eiland af, op zoek naar voedsel, terwijl hij verhongert. Uiteindelijk bezwijkt hij aan kannibalisme. Moeten we meer zeggen?
We waren soldaten
Deze film beschrijft een van de meest gewelddadige veldslagen van het conflict in Vietnam en vertelt het echte verhaal van een cavalerie-eenheid die uiteindelijk vele malen groter was geworden met een vijandelijke strijdmacht, waarbij de Amerikaanse soldaten het aantal van vier tegen één overtroffen. Om te overleven worden luchtaanvallen ingeschakeld en de film toont de resultaten van deze luchtaanvallen in efficiënte, precieze details.
