Edith Piaf nam meesterwerk na meesterwerk op vanaf het begin van haar carrière tot het einde, en bijna al haar liedjes doorstaan ​​de tand des tijds. Deze tien zijn echter la creme de la creme, en als je MP3-speler slechts een handvol Edith Piaf-nummers bevat, zouden dit degene moeten zijn.

"La Vie en Rose"

Met teksten geschreven door Piaf zelf is "La Vie En Rose" zeker het bekendste en meest geliefde nummer in haar repertoire. Voor het eerst uitgebracht in 1946, zou dit kleine meesterwerk een wereldwijde hit en een essentieel stuk van de populaire muziekcanon worden. La Vie en Rose was de titel van de veelgeprezen biopic 2007 Edith Piaf, waarin de verrukkelijke Marion Cotillard speelde als de legendarische zanger, een rol die haar een Academy Award won.

"Non, Je Ne Regrette Rien"

Geschreven door componist Charles Dumont en tekstschrijver Michel Vaucaire, "Non, Je Ne Regrette Rien", wat zich vertaalt in "Nee, ik heb nergens spijt van", werd opgenomen door Piaf in 1960, nadat ze haar intentie had verklaard met pensioen te gaan. De vrijgevochten zangeres, wiens leven gevuld was met schandaal en drama, hoorde het lied en identificeerde zich er zo fel mee dat ze uit haar (zij het kortstondige) pensioen kwam om het op te nemen. Dit nummer is al meer dan 50 jaar populair in de popcultuurwolk, wordt regelmatig gedekt, gebruikt in s en films (met name Inception 2010) en is het populairste niet-klassieke nummer dat werd gekozen door bijdragers aan het langdurige BBC4-radioprogramma "Desert Island Discs."

"Hymne a L'Amour"

Edith Piaf schreef de tekst van dit dramatische fakkellied over de liefde van haar leven, bokser Marcel Cerdan, slechts enkele maanden voor zijn dood in een vliegtuigongeluk in oktober 1949. De muziek werd gecomponeerd door de frequente Piaf-medewerker Marguerite Monnot. Het nummer is in de volksmond door veel artiesten gecoverd, waaronder Josh Groban en de Japanse popster Hikaru Otada.

"Padam … Padam"

Een soort van meta-oorworm, "Padam … Padam" is een lied over een lied dat vastzit in je hoofd dat inderdaad vast komt te zitten in je hoofd elke keer dat je ernaar luistert. Een metafoor voor iets (sommige mensen zeggen "Padam" is de hartslag van je geliefde, anderen zeggen dat het de drukte van de stad Parijs zelf is, en weer anderen beweren dat het gewoon Piaf's favoriete onzin lettergreep was om in te voegen wanneer ze zich niet kon herinneren de woorden van een lied), deze wals vangt echt een bepaald klassiek Parijse dancehall-gevoel.

"Milord"

Dit beroemde nummer, dat het verhaal vertelt van een vrouw van de nacht die verliefd wordt op een heer uit de hogere klasse die ze op straat ziet, is geschreven door tekstschrijver Georges Moustaki en componist Marguerite Monnot. Het is heel erg geschreven als een uitvoeringstune voor het cabaret, waarbij een deel van het nummer wordt uitgevoerd in een dansbare vrolijke bal-musette- beïnvloede stijl, met pauzes voor dramatische rubato-segmenten. Hoewel niet zo beroemd als veel van haar andere nummers, is de sneller getimede melodie meteen herkenbaar.

"Jezebel"

De meeste van de beroemdste nummers van Edith Piaf werden uiteindelijk vertaald uit hun oorspronkelijke Frans in meerdere talen om te worden gecovered door internationale artiesten, maar "Jezebel" was eigenlijk een Engelstalig nummer, geschreven door de Amerikaanse songwriter Wayne Shanklin en voor het eerst gemaakt door een hit van Frankie Laine. De teksten, die hun titel ontlenen aan de bijbelse Izebel, spreken van een hartverscheurende vrouw die het hart van de verteller breekt. De versie van Piaf, die werd vertaald door Charles Aznavour, is zowel dramatisch als speels en klinkt bijna alsof ze het voor zichzelf zingt, in plaats van voor een verleidster.

"Les Trois Cloches"

Deze onwaarschijnlijke hit, waarin Piaf wordt vergezeld door een mannenkoor genaamd Les Compagnons de la Chanson (die haar ook vergezelde op haar tournee in 1945/1946 in de Verenigde Staten, die elke avond met dit lied werd geopend), is een van haar foltere nummers. Een charmante ballade die het verhaal vertelt van de drie keer dat de kerkklokken in de kleine vallei belden voor één Jean-Francois Nicot (zijn doop, zijn huwelijk en zijn begrafenis), het werd vertaald en herwerkt in een Engelstalig poplied onder zowel de naam 'The Three Bells' als 'When The Angelus Was Ringing', en dus opgenomen door een aantal Amerikaanse pop-armaturen uit het midden van de eeuw.

"L'Accordeoniste"

'L'Accordeoniste', vertelt het verhaal van een prostituee die muziek (met name bal-musette en de bijbehorende dans, de java) gebruikt als een ontsnapping uit de angst van haar leven. "L'Accordeoniste" is geschreven door Michel Emer, een joodse componist en songwriter. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gaf Piaf, die lid was van het Franse verzet, Emer geld en hielp om stilletjes het land te ontvluchten voordat de nazi's hem konden vangen.

"La Foule"

Dit nummer, wiens titel zich vertaalt naar "The Crowd", was gebaseerd op de melodie van een eerder populaire Zuid-Amerikaanse Wals geschreven door Angel Cabral, met de nieuwere Franse teksten geschreven door Michel Rivgauche. Het vertelt een verhaal van een paar mensen die verenigd zijn door de beweging van een menigte tijdens een straatfestival, maar slechts enkele ogenblikken later worden gescheiden en uit elkaar getrokken door dezelfde menigte.

"Sous Le Ciel De Paris"

De prachtige stad Parijs, waar Edith Piaf werd geboren, ontdekt, beroemd gemaakt en uiteindelijk begraven, was een populair thema van haar liedjes. Deze vertelt eenvoudigweg over alle dingen die op elk willekeurig moment kunnen gebeuren "Under The Paris Sky". Het is romantisch en lief en een passend eerbetoon aan de stad die ze thuis noemde.