Hoewel het door puristen werd beschouwd als de eerste uitverkochte zet van Soul-muziek, resulteerde de opkomst van Philly Soul eigenlijk in meer R & B-airplay dan pop-smashes, wat bewijst dat R&B was opgegroeid en verfijnd geworden met behoud van zijn doo-wophart. Zanggroepen uit Philly (en Detroit, en soms elders) vonden in het genre een perfecte uitlaatklep voor de romantiek van de zwarte muziek, de liefde voor de beat en het sociale bewustzijn, allemaal tegelijk. Hier zijn de 10 grootste hitlijsten van Philly Soul.
Geschreven door Kenny Gamble en Leon Huff, misschien wel de grootste songwriters van Philly Soul, vertelt deze zacht gemartelde ballade over twee verboden geliefden "ontmoeten (ing) elke dag in hetzelfde café", dat is precies waar Gamble en Huff op gebaseerd zijn: ze observeerden een man die een vrouw ontmoet in hun favoriete eetcafe, die zelfs dezelfde nummers speelt op de jukebox, een gril die ook in de songtekst terechtkwam. Was dat wat deze twee van plan waren? Iets illegaals? Het songwriting-team is er nooit achter gekomen. Maar het gaf hun een thema dat zo controversieel en toch universeel was dat het een wereldwijde hit werd; thuis kreeg het ook een # 1 pop- en R & B-hit, twee miljoen verkochte platen en een Grammy om op te starten.
Het grootste volkslied van Philly Soul, en een van zijn eeuwig dansbare liedjes, "Love Train" was eigenlijk een pleidooi voor wereldbroederschap, het controleren van landen en het uitnodigen aan boord op vrijwel dezelfde manier als de "People Get Ready" van de Impressions. Anders dan dat spirituele, waren de O'Jays-expressies echter puur seculier, wat kan verklaren waarom het ook een dubbele # 1-hit was, die zowel de pop- als de R&B-hitlijsten overtreft en ook de top 10 in het VK haalde. Nog een Gamble-Huff-klassieker, het bewees hun dominantie van de pop-hitlijsten en bereikte de top slechts drie maanden na "Mrs. Jones."
MFSB was de huisband die op bijna alle grote hits van Philadelphia International speelde: hun naam stond ogenschijnlijk voor 'Moeder, Vader, Zus, Broer', maar het is sindsdien onthuld als een ondeugend acroniem dat beschrijft hoe erg, erg heet ze waren een eenheid. Het is dan ook passend dat deze commercial voor het label (en het geluid) hun showcase was en een van de grootste smashes van het genre. Bijgestaan door de meerjarige back-zangers van het label, de Three Degrees, legde het het R & B-moment zo perfect vast dat het de facto themalied werd van de tv-dansshow Soul Train. En in zijn langste vorm was het een van de eerste uitgebreide disco-dance singles.
Dionne Warwick (e) had haar carrière begin jaren '60 gemaakt met het zingen van de elegante, verfijnde ballads van een jonge songwriter genaamd Burt Bacharach, dus ze was een natuurtalent voor het zijdeachtige - maar nooit gladde - geluid van Philly Soul. Spinners 'leadzanger Bobby Smith was ook een natuurlijke fit, hoewel het het geheime wapen van de groep was en een van de beste ad-libbers van de ziel, Phillipe Wynne, die haar aan het einde van het nummer zong. Warwick, die wanhopig een hit nodig had, was nog steeds niet onder de indruk van het nummer, dat geen Gamble-Huff-nummer was. Producer Thom Bell, de andere cruciale component van het Philly Soul-geluid, overtuigde haar ervan dat ze net een # 1-hit had opgenomen. Ze had.
Hall en Oates waren twee blanke kinderen die begonnen in folk-pop, maar ze waren van Philly, ze waren geweldig bedreven in de ziel met blauwe ogen, en een van hun liedjes, "She's Gone", was al een hit voor "authentieke "Black Soul Group Tavares (en ook opgenomen door Lou Rawls, wiens carrière op het punt stond te worden nieuw leven ingeblazen door Gamble and Huff). Waarschijnlijk vanwege racisme op rockradio, had H&O uiteindelijk de grotere pophit met "She's Gone", maar dit was hun enige # 1 pophit van het decennium. Misschien omdat het een beetje meer een rockgevoel aan het intro had, maar "She's Gone" was geen R&B Top Ten-hit.
Soepele vocalisten leken alleen maar te aangetrokken door het geluid van Philadelphia in de vroege jaren '70. Dus Lou Rawls, die soepel genoeg was om zang te ruilen met Sam Cooke op "Bring it on Home to Me", was waarschijnlijk onvermijdelijk voor de volgende carrière van het geluid, behalve. Gok en Snuif opnieuw te hulp, behalve dat ze deze keer binnen reden met een ongewone rumba-achtige beat die alleen in een discopalop in het refrein uitbarstte. Het label wilde Rawls slecht hebben, niet alleen akkoord om een nummer te schrijven dat specifiek was afgestemd op zijn basso profundo croon, maar ging ook akkoord met zijn suggestie om het geheel live in de studio te knippen!
Thom Bell was de andere grote Philly Soul-songwriter van formaat, meestal componerend met partner Linda Creed, maar Linda was alleen back-vocalist op dit, de eerste grote hit van de Spinners en een belangrijk startpunt voor het genre. Oorspronkelijk verbannen naar een b-kant, werd het opgegraven door ondernemende DJ's en werd het een miljoen-verkoper. Niet slecht als je bedenkt hoe Motown deze jongens jaren vasthield zonder ze een hit te vinden, alleen om ze te laten gaan omdat ze twijfels hadden over leadzanger Bobby Smith (het is echter Philippe Wynne, die opnieuw hits voor hem in de outro knijpt).
Het is misschien wel de Philly Soul-hit met de grootste crossover-aantrekkingskracht: dit, de grootste hit door de back-ups van Philadelphia International, gerangschikt op of nabij de top van de pop, R&B, volwassen tijdgenoot en de gloednieuwe discodiagram van Billboard, niet om vermeld schieten naar # 1 in het VK. En toch weigerde lead Degree Sheila Ferguson het eerst te zingen, omdat ze het te simplistisch en te onvolwassen vond voor haar talenten. Gamble en Huff hebben haar gelukkig anders overtuigd. De tientallen coverversies uit het hele muzikale spectrum bewijzen dat soms eenvoudig simpel is.
Een getransplanteerde Norfolk, VA-native die een oud nummer van Ruby and the Romantics dekt, lijkt misschien niet de meest voor de hand liggende opname op deze lijst, vooral het liedje is geschreven door een commerciële jingle-schrijver die het meest bekend is om de beroemde Almond Joy / Mounds "Some You Feel Like a Nut'-campagne. Maar wacht even - Holman was vanaf het begin in de Philly Soul-scene geweest en zong met de bedenkers van het genre, de Delfonics, en ook de eerste hitartiesten de Stylistics. De geest achter deze smash was wijs genoeg om zijn kenmerkende geluid hier te repliceren. Zijn grillige falsetto deed de rest.
Teddy Pendergrass was de typische seksueel gemartelde minnaar, niet alleen in dit subgenre, maar misschien wel in heel de ziel. Dat kan verklaren waarom de grootste hit van de Blue Notes het meest gepijnigd was, waardoor Teddy luisteraars kon grijpen en ze onderwierp. Gamble en Huff schreven het voor de Dells, maar toen stapte de drummer van de groep - de drummer van alle mensen - op en werd een ster. Profiteer van een van de traagste tempo's in de Amerikaanse radiogeschiedenis, teddybeert en wankelt als een dodelijk gewonde man. Dat is een beetje het punt.
