De geschiedenis is doorspekt met intrigerende verhalen van mensen die, voor alle doeleinden, onverklaarbaar zonder sporen van de aardbodem verdwijnen. Deze verhalen, enkele van de meest fascinerende in de annalen van het onverklaarbare, variëren van goed gedocumenteerd tot de smaak van louter legende en folklore. Maar ze zijn allemaal fascinerend omdat ze ons dwingen om de degelijkheid van ons bestaan ​​in twijfel te trekken.

Onverklaarbare verdwijningen

In al deze gevallen weet niemand wat er met de vermiste mensen is gebeurd. Of ze besloten weg te rennen en ergens nieuw te beginnen, of iets gelijkaardigs, is onbekend.

De Bennington-driehoek

Tussen 1920 en 1950, Bennington, Vermont was de site van verschillende volledig onverklaarde verdwijningen:

1. Op 1 december 1949 verdween Mr. Tetford uit een volle bus. Tetford was op weg naar huis naar Bennington van een reis naar St. Albans, Vermont. Tetford, een ex-soldaat die in het soldatenhuis in Bennington woonde, zat in de bus met 14 andere passagiers. Ze getuigden allemaal dat ze hem daar op zijn stoel sliepen. Toen de bus zijn bestemming bereikte, was Tetford echter verdwenen, hoewel zijn bezittingen nog op het bagagerek lagen en een busrooster op zijn lege stoel lag. Tetford is nooit teruggekomen of gevonden.
2. Op 1 december 1946 verdween een 18-jarige student met de naam Paula Welden tijdens een wandeling. Welden liep over de Long Trail naar Glastenbury Mountain. Ze werd gezien door een echtpaar van middelbare leeftijd dat ongeveer 100 meter achter haar aan het wandelen was. Ze verloren haar uit het oog toen ze het pad volgde rond een rotsachtige rots, maar toen ze de rots zelf rondliepen, was ze nergens te bekennen. Welden is sindsdien niet meer gezien of gehoord.
3. Half oktober 1950 verdween de 8-jarige Paul Jepson van een boerderij. De moeder van Paul, die de kost verdiende als dierenverzorger, liet haar kleine zoon gelukkig spelen in de buurt van een varkensstal terwijl ze de dieren verzorgde. Korte tijd later keerde ze terug om hem te vinden als vermist. Een uitgebreide zoektocht in het gebied bleek vruchteloos.

De verdwenen man

Owen Parfitt was verlamd door een enorme beroerte. In juni 1763 zat Parfitt buiten het huis van zijn zus, zoals vaak zijn gewoonte was op warme avonden. Vrijwel onbekwaam om te bewegen, zat de 60-jarige man rustig zijn nachthemd op zijn gevouwen overjas. Aan de overkant was een boerderij waar arbeiders hun werkdag afmaakten.

Om ongeveer zeven uur 's middags ging Parfitt's zus, Susannah, naar buiten met een buurman om Parfitt te helpen terug te gaan naar het huis, terwijl een storm naderde. Maar hij was weg. Alleen zijn opgevouwen overjas bleef over. Onderzoek naar deze mysterieuze verdwijning werd al in 1933 uitgevoerd, maar er werden nooit sporen of aanwijzingen voor het lot van Parfitt ontdekt.

De ontbrekende diplomaat

De Britse diplomaat Benjamin Bathurst verdween in het niets in 1809 . Bathurst keerde terug naar Hamburg met een metgezel na een missie voor het Oostenrijkse hof. Onderweg waren ze gestopt voor het diner in een herberg in de stad Perelberg. Na het eten keerden ze terug naar hun wachtende koets met paarden. Bathursts metgezel keek toe terwijl de diplomaat naar de voorkant van de koets stapte om naar paarden te kijken en eenvoudig spoorloos verdween.

De tunnel

In 1975 reed een man genaamd Jackson Wright met zijn vrouw van New Jersey naar New York City. Dit vereiste dat ze door de Lincoln Tunnel moesten reizen. Volgens Wright, die reed, trok hij de auto eenmaal door de tunnel om de voorruit van condens af te vegen. Zijn vrouw Martha bood aan om het achterraam schoon te maken zodat ze hun reis gemakkelijker konden hervatten. Toen Wright zich omdraaide, was zijn vrouw verdwenen. Hij hoorde noch zag iets ongewoons gebeuren, en een volgend onderzoek kon geen bewijs van vals spel vinden. Martha Wright was net verdwenen.

De mysterieuze wolk

Drie soldaten beweerden getuigen te zijn van de bizarre verdwijning van een heel bataljon in 1915 . Ze kwamen uiteindelijk met het vreemde verhaal 50 jaar na de beruchte Gallipoli-campagne van WOI. De drie leden van een veldbedrijf uit Nieuw-Zeeland zeiden dat ze vanuit een duidelijk uitkijkpunt keken hoe een bataljon van het Royal Norfolk Regiment een heuvel op marcheerde in Suvla Bay, Turkije. De heuvel was gehuld in een laaggelegen wolk waar de Engelse soldaten zonder aarzeling recht in marcheerden.

Ze kwamen er nooit uit. Nadat het laatste bataljon de wolk was binnengegaan, tilde het langzaam van de heuvel af en voegde zich bij andere wolken aan de hemel. Toen de oorlog voorbij was, volgens de veronderstelling dat het bataljon was gevangen genomen en gevangen gehouden, eiste de Britse regering dat Turkije hen zou teruggeven. De Turken drongen er echter op aan dat het geen van beide gevangen had genomen en geen contact had gemaakt met deze Engelse soldaten.

De Stonehenge

De mysterieuze staande stenen van Stonehenge in Engeland waren de plaats van een verbazingwekkende verdwijning in augustus 1971. Op dit moment was Stonehenge nog niet beschermd tegen het publiek, en op deze specifieke avond besloot een groep mensen tenten op te zetten in het centrum van de cirkel en breng de nacht door. Hun kamp werd om ongeveer 02.00 uur abrupt onderbroken door een zware onweersbui die snel over de vlakte van Salisbury binnenblies.

Heldere bliksemstralen stortten neer op het gebied, sloegen bomen en zelfs de staande stenen zelf op. Twee getuigen, een boer en een politieman, zeiden dat de stenen van het oude monument oplichtten met een griezelig blauw licht dat zo intens was dat ze hun ogen moesten afwenden. Ze hoorden geschreeuw van de kampeerders en de twee getuigen snelden naar het toneel in de verwachting gewonde of zelfs dode kampeerders te vinden. Tot hun verbazing vonden ze niemand. Het enige dat binnen de cirkel van stenen bleef, waren verschillende smeulende haringen en de verdronken overblijfselen van een kampvuur. De kampeerders zelf waren spoorloos verdwenen.