Het jaar dat chaotisch de jaren '70 en zijn laatste trends van disco en punk rock met het nieuwe decennium overbrugde, 1980 was een dynamisch en intrigerend jaar voor popmuziek. Dienovereenkomstig hadden de beste nummers van dit jaar de neiging om elementen van het decennium te bevatten, net toen ze nieuwe wegen insloegen, zoals het mengen van discobeats met intensief gebruik van synthesizer, een instrument dat een enorme rol zou spelen in de jaren '80. Hier is een blik op enkele van de beste pop- en rocknummers van 1980, in willekeurige volgorde.
Smak schar in het midden van Blondie en de meest doordringende periode van frontvrouw Debbie Harry, het is moeilijk om één nummer uit 1980 aan te wijzen als de beste van de band van dat jaar. Maar toch, deze melodie valt uiteindelijk op omdat het zo behendig bestaande stijlen zoals disco, punk en pop combineert in een pittige, bijna perfecte drie-minuten-plus single. "The Tide Is High" en "Rapture" waren eveneens grote hits in 1980, maar elk heeft een stilistisch onevenwicht dat hier niet te vinden is.
In termen van pure schoonheid, konden weinig melodieën in de jaren '80 overeenkomen met dit topaanbod van Olivia Newton-John, een van de beste, meest duurzame zangeressen van de pop. Nog een ingang van een film-soundtrack, in dit geval combineert dit deuntje opnieuw disco-ritmes met primo-keyboardwerk, met een uitstekend effect. Ondertussen zijn Newton-John's indrukwekkende vocale karbonades volledig te zien, die nog nooit zo transcendent hadden geklonken als hier. Voordat ze een jaar later memorabel 'fysiek' werd, was Newton-John vaak een onvergetelijke etherische popzangeres.
Hoewel veel kwaadaardig in de drie decennia sinds het hoogtepunt, heeft het Australische duo Air Supply een aantal nogal onontkoombare melodieën gemaakt. Dit nummer, misschien meer dan enig ander, brengt de kunst van de vrolijke ballade naar een soort van tot nu toe onontdekte stratosfeer. De zang van Graham Russell tijdens de verzen doordrenkt het lied zacht en zachtjes met emotie, terwijl de enigszins indringende presentatie van het refrein van Russell Hitchcock een nieuwe betekenis geeft aan de term "overdreven". Toch een geweldig liefdeslied.
Je moet het overhandigen aan Queen, een band die eerder bekend stond als een hardrock-act, vanwege de stoutmoedigheid van dit ongegeneerde disco-nummer. Met een van de meest memorabele baslijnen in de rockgeschiedenis was het nummer in 1980 alomtegenwoordig, en op de een of andere manier staat het na al die jaren nog steeds op als een verrassende mix van Freddie Mercury's kenmerkende showmanship en constant inventief gitaarwerk van Brian May. Misschien is gitaarflits nog nooit zo belangrijk geweest in een dance-popmelodie.
Hoewel het niet noodzakelijkerwijs een positieve kritische goedkeuring van een nummer is wanneer het standaardtarief wordt bij sportevenementen, bevestigt zo'n fenomeen zeker een stuk muziek als een permanent onderdeel van de tijdsgeest. Dat is ook het geval met deze melodie, een feestnummer dat niet subtiel of ingewikkeld knoeit. Misschien kan het ook worden gekarakteriseerd als de laatste hoera voor voormalige funkband Kool & the Gang voordat de groep zijn toevlucht nam tot ietwat lamer popstijlen in een poging om de overleving van de hitlijsten te verzekeren.
Met een van de geweldige rockriffs aller tijden (nee, ik maak geen grapje), orkestreert dit nummer een briljante maximalisatie van zowel de sex-appeal van Pat Benatar als haar vermogen om een relatief geloofwaardige feministische houding aan te nemen. De combinatie is onweerstaanbaar, en hoewel de melodie slechts het onderste niveau van de Billboard pop Top 10 schraapte, blijft het een belangrijk document van zijn tijd en een tijdloos rocknummer. Het doet wat geweldige rock and roll moet: seksualiteit combineren met gedurfde theatraliteit.
Cross, de eigenaar van een van de grootste albums uit 1980, maakte een suggestief soort melodieuze softrock die binnen enkele decennia had kunnen wonen. Met een gevoeligheid voor singer-songwriters die gewoon niet in staat is om te hard te rocken, verzekerde Cross zichzelf van hitlijsten met hoge, stijgende zang en memorabele melodieën. Deze melodie heeft ook een galopperend ritme, precieze instrumentatie en een goed geplaatste Michael McDonald op achtergrondzang.
Met een aanzienlijk aantal vrij zielloze danspop zoals in de jaren 80, was het nogal verfrissend toen old-school soulmuziek zijn weg naar de hitlijsten vond. Dit nummer is een juweeltje op vele niveaus, uiteraard in zijn heldere, stijgende zang en onuitwisbare melodie maar ook op verrassende manieren. In feite is een van de meest elementaire stukken van de stof van het nummer de zachte akoestische gitaarbloei die zich herhaalt door de verzen en het refrein. Zo mooi vandaag als toen voor het eerst uitgebracht.
Deze memorabele single sluit perfect aan bij de jeugdige uitbundigheid die te zien is in het tv-programma met dezelfde naam en brengt de ups en downs en de hoop en dromen in kaart van iedereen die naar de top streeft in zijn of haar gekozen veld. Nou ja, zoiets. Cara's eerste grote uitstap naar soundtrackmuziek is een geweldige karaokekeuze voor alle leeftijden en werkt eenvoudig van begin tot eind. Het is een geweldige melodie die goed wordt uitgevoerd, en elk jaar in elk decennium kan een paar meer daarvan gebruiken.
Elke lijst die probeert het jaar 1980 muzikaal samen te vatten, moet een feestelijke, hoewel een nuchtere knipoog naar John Lennon bevatten, die ons dat jaar laat zo wreed werd afgenomen. Dit nummer is een pijnlijke herinnering aan hoeveel meer Lennon muzikaal en als mens te bieden had. Het is gewoon een van de meest ontroerende en mooie liefdesliedjes aller tijden, en het wordt gecombineerd met karakteristiek innovatieve songwriting van een van de grootste ambachtslieden aller tijden.
