Elk debat over de grootste NFL-teams begint meestal met de Miami Dolphins uit 1972 die dat jaar een 17-0 record hadden. Geen enkel ander NFL-team in het Super Bowl-tijdperk heeft ooit een ongeslagen seizoen gepost en ging een Super Bowl-kampioenschap winnen.
Gezien de atleten van vandaag aanzienlijk groter en sneller zijn, is het moeilijk te beweren dat het team destijds zo bewonderenswaardig vandaag de dag kon volhouden, maar toch behouden ze hun record.
De New England Patriots kwamen in de buurt van het ongeslagen reguliere en postseizoenrecord van de Dolfijnen in 2007 met een perfect regulier seizoen van 16 wedstrijden, twee meer dan de Dolfijnen moesten spelen nadat de NFL zijn reguliere seizoen had uitgebreid tot zestien wedstrijden in 1978.De grootste verschil is echter dat ze verloren hebben in Super Bowl XLII van de New York Giants, waardoor ze een eindrecord van 18-1 behalen.
In 1934 speelden de Bears een regulier seizoen van 13-0-0 en werden het eerste NFL-team dat een ongeslagen reguliere seizoen zonder gebonden wedstrijden afrondde, maar verloor de NFL Championship Game van 1934 tegen de New York Giants. Ondanks het verliezen van verschillende spelers en hoofdcoach George Halas voor militaire dienst in de Tweede Wereldoorlog, eindigden de 1942 Bears met 11-0-0 maar verloren opnieuw de NFL Championship Game, dit keer tegen de Washington Redskins.
De dolfijnen werden geleid door de legendarische hoofdcoach Don Shula. Met Bob Griese op quarterback en Larry Csonka op fullback openden de dolfijnen het seizoen met hoge verwachtingen, hoewel het pad naar de overwinning niet altijd soepel verliep en de wedstrijden vaak pas in het vierde kwartaal werden beslist.
Miami begon het seizoen door de Kansas City Chiefs te helpen het nieuwe Arrowhead Stadium in Kansas City te openen. De dolfijnen gingen vrij gemakkelijk met de Chiefs om en versloegen ze met 20-10, waarbij de Chiefs hun enige touchdown scoorden met negen seconden om in de game te spelen. Larry Csonka liep voorop met 118 meter gehaast en scoorde één touchdown, terwijl Griese binnenkwam met een touchdownpas naar brede ontvanger Marlin Briscoe. Week twee was niet anders, omdat Miami de Houston Oilers domineerde, 34-13.
Week drie bracht de eerste close call van het seizoen voor de Miami Dolphins. Ze speelden Minnesota, en de Vikingen hadden het grootste deel van het spel de overhand. De dolfijnen stonden achter, 14-6 in het vierde kwartaal voordat kicker Garo Yepremian contact maakte op een 51-yard veldpoging om de score 14-9 te maken. Nadat de Vikings-aanval vastliep, namen de dolfijnen bezit van de bal en leidde Griese hen over het veld. De rit culmineerde in een 3-yard touchdown pass van Griese naar het strakke einde Jim Mandich met 1:28 over op de klok. De dolfijnen waren op dat moment het enige ongeslagen team in de competitie.
Miami behaalde gemakkelijke overwinningen op de Jets in week vier en de opladers in week vijf, maar de overwinning op San Diego bracht enorme kosten met zich mee. Quarterback Bob Griese leed aan de breuk van een klein bot in zijn rechterbeen en hij ontwrichtte ook zijn rechter enkel. Griese werd vervangen door de 38-jarige Earl Morrall, en in zijn eerste volledige game gleed de veteraan-backup nauwelijks de dolfijnen voorbij de Buffalo Bills. Morrall, zwaar afhankelijk van het lopende spel, gooide slechts 10 passen voor het hele spel en voltooide zes van hen voor 91 yards.
Miami ging de volgende drie wedstrijden in cruisecontrol, nam twee shutouts op en scoorde hun tegenstanders, 105-16. Ze zouden niet opnieuw worden getest tot week 10 in een rematch met de New York Jets. Met een kans om de AFC Oost-titel te veroveren, liepen de Dolfijnen achter de Jets aan, 24-20 toen het vierde kwartaal begon. Maar het teruglopen van Mercury Morris, die tijdens de wedstrijd 107 meter snelde, zou niet worden geweigerd, aangezien hij 14 meter de eindzone in snelde voor de startscore. Met nog vier wedstrijden te gaan in de reguliere competitie pakten de Dolfijnen de AFC East-titel en waren de trotse eigenaren van een 10-0 record.
De dolfijnen eindigden de laatste vier wedstrijden van het seizoen op dominante wijze. Ze sloegen de Cardinals, 31-10, de Patriots, 37-21 en vervolgens de Giants, 23-13 af. In week 14, de laatste week van het reguliere seizoen, versloegen de dolfijnen Baltimore met 16-0 in een wedstrijd die de laatste van de kwartback Johnny Unitas tegen de Colts bleek te zijn. Sinds de Chicago Bears dertig jaar eerder ongeslagen ongeslagen was, had een team het reguliere seizoensschema zonder verlies afgemaakt.
In de eerste ronde van de play-offs was Miami in staat om langs de Browns te komen toen brede ontvanger Paul Warfield langs verdedigers glipte voor 60 van de 80 yards in de game-winning drive van Dolphins.
In de AFC-kampioenswedstrijd tegen de Pittsburgh Steelers konden de dolfijnen profiteren van fouten door de verdediging en de terugkeer van Griese. Ze drongen langs de Steelers, 21-17, om hun ongeslagen record naar de Super Bowl te brengen om het op te nemen tegen de Washington Redskins.
De NFC-kampioen Redskins ging naar de Super Bowl VII als een favoriet van drie punten, ondanks het feit dat de dolfijnen het hele jaar geen wedstrijd hadden verloren. Maar Miami had de Redskins al snel met 14-0 verslagen en leek op weg te zijn naar een dominante overwinning.
Vervolgens werd in een van de vreemdste spelen in de Super Bowl-geschiedenis de velddoelpoging van kicker Yepremian geblokkeerd. In plaats van alleen de bal te bedekken, probeerde hij hem op te pakken en te gooien. De bal gleed uit zijn hand en werd in de armen van Redskins cornerback Mike Bass geslagen, die de bal 49 meter achteruit rende en de leiding in tweeën sneed.
Gelukkig voor Yepremian wisten de dolfijnen de wedstrijd met 14-7 te behouden en sloten ze hun ongeslagen seizoen af met een Super Bowl-kampioenschap.
