Belast met een ambacht dat in essentie niet-ematic is, zijn schrijvers in de films eeuwig geblokkeerd, blut en krankzinnig, tegelijkertijd geromantiseerd en belachelijk gemaakt voor hun excessen ― van de wijs gekraakte dronkaards van "mevrouw Parker en de vicieuze cirkel" tot de plakkerige zoetheid van 'Shakespeare in Love', de zelfzuchtige zelfreflexiviteit van 'Adaptation' en de moorddadige waanzin van 'The Shining'. Hier zijn tien films die iets echt te zeggen hebben over wat het betekent om te schrijven.

De zingende detective

Verhalen die ons ziek maken, verhalen die ons genezen: in de baanbrekende BBC mini-serie uit 1986 speelt Michael Gambon een ziekenhuispulpauteur met een vervelende huidziekte die worstelt met zijn demonen, verleden, heden, echt en ingebeeld. Zelden zijn de processen van geheugen en creatie zichtbaar gemaakt met zo'n speelsheid: goons, dames, nazi-spionnen en "Dem Bones" maken allemaal deel uit van het briljant gelaagde script van Dennis Potter. Let op: vermijd de remake van Robert Downey Jr. uit 2003 zoals de pest.

Barton Fink

Nog meer worstelen, dit keer letterlijk: in de winnaar van Cannes van Coen Brothers uit 1991 verkoopt John Turturro uit aan Hollywood, drinkt met het alter ego van William Faulkner, raakt bevriend met John Goodman en ziet hij het behang afpellen in het armoedige hotel waar hij wanhopig probeert gooi zijn scenario weg. Geeft het je "dat Barton Fink-gevoel?" Reken maar. Voor één keer is de wereld rondom Fink gekker en absurder dan de schrijver.

Wonder Boys

Michael Douglas is vertederend belachelijk in zijn roze badjas en werkt aan een tweede roman van meer dan duizend pagina's zonder einde in zicht. Gebaseerd op het boek van Michael Chabon en met aantrekkelijke jonge acteurs Katie Holmes (pre-Tom) en Tobey Maguire (pre-Spidey), vertelt Wonder Boys verhalen van binnenuit een afgestudeerd schrijfprogramma dat te gek is om niet waar te zijn.

Harry wordt gedeconstrueerd

Niet elke schrijver hoeft zijn werk te rechtvaardigen aan een boze Judy Davis gewapend met een revolver; diep van binnen zijn ze echter allemaal bang dat hun vrienden en familie hen zullen confronteren met hun dun versluierde personages. Een van Woody Allen's laatste geweldige films, "Deconstructing Harry" is een aangrijpende en hilarische coverversie van Ingmar Bergman's "Wild Strawberries."

Factotum

Matt Dillon geeft een prachtige uitvoering als het alter-ego van Charles Bukowski in de aanpassing / biopic van Brent Hamer over de harddrinkende, hard levende schrijver en dichter. Vreemde scènes vallen in elkaar over, gestimuleerd door Bukowski's dronken humor en gered van vroegrijpe romantiek door zijn directe, niet-glamoureuze eerlijkheid.

Naakte lunch

Het is een Kafka-high: typemachines veranderen in insecten en buitenaardse agenten geven vreemde medicijnen af ​​in de bewerking van David Cronenberg van de beroemdste roman van William S. Burroughs.

Kapotjas

Het meeste gepraat over de film van Bennett Millers is gericht op de Oscar-winnende uitvoering van Philip Seymour Hoffman ― het is gemakkelijker om zijn uitstekende nabootsing te prijzen dan de complexiteit van het script te ontleden. Capote pakt moeilijke kwesties aan over manipulatie, ambitie en de reële kosten van het maken van kunst.

Mijn schitterende carrière

In de klassieker van Gillian Armstrong uit 1979 moet Judy Davis haar talent voor bijtende sarcasme en bijtende humor nog niet laten zien. Ze speelt onstuimige, jonge Sybylla Melvyn, een ontluikende auteur die haar fictie verkiest boven liefde.

Ik verover het kasteel

Als vader, als dochter: geweldige Bill Nighy en hartverscheurende oprechte Romola Garai worstelen met hun ambacht, twijfelen aan hun talent en volharden. Tim Fywell's tedere, grappige bewerking van Dodie Smith's roman uit 1949, gevestigd in een afbrokkelend kasteel, legt de essentie van het schrijfleven vast.

Morvern Callar

Lynne Ramsey's film uit 2002 lijkt misschien een vreemde keuze voor deze lijst - de feitelijke schrijver van de film is vanaf het begin dood. Zijn feestende vriendin pakt zijn manuscript op en verkoopt het onder haar eigen naam. Morvern Callar gaat niet over de pijn van het maken, het draait allemaal om de uitbetaling: in de titelrol krijgt Samantha Morton het ultieme plezier van schrijven zonder ooit pen of toetsenbord te hebben aangeraakt.