De 4-4-2-formatie is een van de meest gebruikte in het voetbalspel. Het is een aanpasbaar systeem dat teams kracht geeft op het middenveld en veel breedtes. Vooral de rol van centrale middenvelders en verdedigers kan veranderen, afhankelijk van de nadruk die een team legt op verdediging of aanval. Full-backs krijgen meer een aanvallende rol in dit systeem dan in voorbije jaren.

De 4-4-2-formatie is effectief omdat deze kan worden aangepast op basis van het feit of een team gaat aanvallen of verdedigen. Lees verder om te leren hoe elke positie in dit spelplan speelt.

Strikers

Het is gebruikelijk in dit systeem dat één spits hoog op het veld speelt en in staat is om de bal omhoog te houden en af ​​te leggen aan zijn partner. Deze speler het verst op het veld is vaak een grote doelman, met de fysieke kracht om verdedigers af te houden en zijn teamgenoten in het spel te brengen.

Maar de voorste twee hoeven niet uit een grote man en een andere spits te bestaan ​​die van hem wegrennen. Vaak kiezen teams ervoor om een ​​teruggetrokken spits in te zetten, in staat om in de 'hole' (het gebied achter de hoofdspits) te spelen en zijn creatieve vaardigheden te gebruiken om de mensen om hem heen op te zetten, voornamelijk zijn aanvalspartner. De voormalige Nederlandse international Dennis Bergkamp was een goed voorbeeld van dit type speler.

Als een coach ervoor kiest om een ​​creatieve speler in het 'gat' te plaatsen, verandert de formatie in een 4-4-1-1.

Welke combinatie van front twee dan ook, een coach kiest voor het veld, de speler die geen grote doelman is of een teruggetrokken creatieve speler, is waarschijnlijk een doelpuntenmaker, met de neus om te snuiven en kansen te scoren in en rond het strafschopgebied.

Centrale middenvelders

In een 4-4-2-formatie is het gebruikelijk om een ​​verdedigende middenvelder te hebben en een andere wiens taak het is om vooruit te komen en zich bij de aanvallers in het strafschopgebied te voegen.

De verdedigende middenvelder is belast met het verbreken van oppositieaanvallen, en wanneer het team op de achterste voet staat, fungeert als een extra lid van de verdediging. De meeste goede teams hebben een speler die in staat is om de verdediging te screenen en die als een verzekeringspolis fungeert als het team bezit overgeeft. Drie van de beste verdedigende middenvelders in de wedstrijd zijn Michael Essien, Javier Mascherano en Yaya Toure. Het zijn spelers zoals deze die de aanvallende spelers van het team in staat stellen vooruit te duwen.

De andere middenvelder heeft nog steeds verdedigende verantwoordelijkheden, vooral als zijn team geen balbezit heeft. Maar het is belangrijk dat hij naar voren komt om de aanvallers te ondersteunen wanneer het team de bal heeft, anders bestaat het risico dat de frontmannen geen ondersteuning zouden hebben, vooral als de vleugelspelers niet van de vereiste kwaliteit zijn.

Meer aanvalsgerichte managers kunnen ervoor kiezen om twee middenvelders te hebben die voorwaarts gaan, met name tegen zwakkere teams, maar het wordt als de norm beschouwd om nog een verdediger-achtige speler te spelen.

Als een manager de oppositie wil verrassen, kan hij zijn middenvelders vertellen om beurten vooruit te gaan.

Wingers

De hoofdverantwoordelijkheid van een vleugelspeler is om full-backs op te nemen en de bal in de aanvallers te krijgen. Een typische ouderwetse vleugelspeler zal proberen zijn verdediger te verslaan voordat hij het strafschopgebied voor de spitsen overschrijdt en oprukkende middenvelders.

Wingers kunnen ook binnen snijden en doorgeven aan teamgenoten, maar als hen wordt opgedragen door de coach de bal over te steken, is het waarschijnlijker dat ze dit vanuit een brede positie op hun favoriete voet zouden doen.

Terwijl de gevorderde middenvelder de verantwoordelijkheid heeft om de aanvallers te ondersteunen, is het ook de taak van de vleugelspelers om in geavanceerde doelpunten te komen.

Op de achterste voet is het de taak van een vleugelspeler om zich te verdedigen tegen tegenstanders en full-backs. Als het wordt geconfronteerd met een aanvalsgerichte full-back zoals Dani Alves of Maicon, is het noodzakelijk dat de vleugelspeler zijn eigen full-back ondersteunt, of er is een risico dat die flank slecht kan worden blootgesteld.

Full-Backs

De primaire rol van een full-back is om te verdedigen tegen tegenstanders en andere spelers die hun veld op het veld bezetten. Goed tackelen is een vereiste, en ze moeten ook hun centrale verdedigers helpen, vooral als de oppositie een hoekschop heeft.

De ruggen van een team kunnen ook een belangrijk aanvalswapen zijn. Een full-back met tempo, kracht en goed kruisend vermogen is een echte troef op de flank omdat ze de brede spelers van het andere team kunnen strekken en munitie kunnen leveren voor spitsen.

Vaak wanneer hun team een ​​hoekschop heeft, blijven de full-backs in de buurt van de middenlijn voor het geval de oppositie een snelle tegenaanval start. Dit komt omdat de centrale verdedigers vanwege hun lengte waarschijnlijk voor de hoek staan, terwijl de full-backs hun tempo kunnen gebruiken om de tegenaanval te voorkomen.

Centrale verdedigers

De belangrijkste taak van de centrumverdediger is om de aanvallen van de tegenstander af te weren, voornamelijk door de bal aan te pakken en de bal uit de gevarenzone te leiden. Een middenachter kan een speler in een bepaald gebied markeren (zonale markering) of een aangewezen tegenstander (man markering) oppakken.

Spelen in het centrum van verdediging vereist kracht, moed, concentratie en het vermogen om het spel te lezen. Hoewel het passeren van hun teamgenoten misschien uitgebreid is, houden centrum-backs de dingen over het algemeen eenvoudig en verspreiden ze korte passen. Het is ook absoluut noodzakelijk dat ze samen met de fullbacks een effectieve buitenspelval implementeren.