Het is weer tijd om de beste metalalbums van het jaar te eren. Dit is de 11e keer dat deze site een jaarlijkse "best of" -lijst heeft gemaakt, en voor mij was het een van de meest uitdagende om samen te stellen, zowel in termen van het beslissen welke albums te selecteren en hoe de gerangschikte albums te rangschikken. Zonder verdere vertraging is hier onze lijst met de top 20 metalalbums van 2015, samen met nog eens 20 die net de cut hebben gemist.
Deze albums, gerangschikt in alfabetische volgorde, misten net het snijden:
Arcturus - Arcturian (Prophecy)
Barones - Paars (terugval)
Beaten To Death - Unplugged (Mas-Kina)
Brothers Of The Sonic Cloth - Brothers Of The Sonic Cloth (Neurot)
Caina - Settler Of Unseen Shores (Broken Limb)
Cloud Rat - (Halo Of Flies)
Fulgora - Stratagem (Housecore)
Hate Eternal - Infernus (Season Of Mist)
KEN Mode - Succes (Season Of Mist)
Kylesa - (Season Of Mist)
Lamb Of God - VII: Sturm und Drang (Epic)
Lucifer - Lucifer I (Rise Above)
Marduk - (Century Media)
Melechesh - Enki (Nuclear Blast)
Moonspell - Extinct (Napalm)
Rivers Of Nihil - Monarchy (Metal Blade)
Zucht - (Kaarslicht)
Sons Of Huns - While Sleeping Stay Awake (Easy Riding)
Unleashed - Dawn Of The Nine (Nuclear Blast)
VI - De Praestigiis Angelorum (Agonia)
Byzantine blijft verschillende genres zoals groove metal, death metal, post thrash en progressive combineren tot een geheel eigen stijl. Dat zorgt voor een divers album, zowel muzikaal als vocaal. Een verschil met To Release Is To Resolve is dat de band wat langere, meer epische nummers heeft geschreven.
Byzantine ging de crowdfunding-route op dit album en verhoogde meer dan hun doel. Dat laat zien dat fans honger hadden naar nieuw materiaal en To Release Is To Resolve levert de goederen. Dat is een goed voorteken voor het succes van een getalenteerde band die meer aandacht verdient, en de kwaliteit van dit album zou meer deuren voor hen moeten openen.
Een paar muzikanten die gepassioneerd zijn door Death's Scream Bloody Gore, Leprosy en Spiritual Healing kwamen samen om hun eigen nummers op die manier te componeren. Een eerbetoon aan de doorweekte dagen van het genre, deze inspanning bereikt precies wat het wilde doen. De vocalen van Exhumed's Matt Harvey hebben een beetje een Chuck Schuldiner-toon voor hen, en de solo's scheuren met flair, zelfs wanneer ze afdalen in regelrechte krijsen.
Gruwelijk vermijd de proggy / complexe aspecten van Death die begon met Human. De kwaadaardige riffs zijn snel en laten geen ruimte om te gisten en te ontwikkelen. Elke keer dat een tempo verandert, is het niet voor melodische doeleinden, maar een andere manier om helse kwelling op de luisteraar in te roepen.
Horrendous maakte een aantal serieuze golven in de death metal scene met het vorige album Ecdysis. In navolging van Anareta, bijna exact een jaar later, bewijst dat het trio net begint te krassen op het oppervlak van hun potentieel. Anareta volgt niet alleen Ecdysis, het duwt het verder in nieuwe gebieden van progressie.
De basis blijft stevig geworteld in death metal, maar vaak wagen de leiders zich ver buiten rigide beperkingen in melodieuze black metal en zelfs power metal territorium. Elementen van thrash en dat ambitieuze, epische gevoel van klassieke metal informeren dit gecompliceerde samenspel van genres. De complexiteit overschrijdt zichzelf echter niet en vervreemdt die luisteraars die zich richten op de basereigenschappen van death metal; zware, snelle riffs, laaiende solo's en gewelddadige kracht. Afschuwelijke zijn best mogelijke legendes in de maak.
Trage en ploeterende death metal is wat je krijgt met Cruciamentum's eerste LP Charnel Passages. Ze nemen de beste delen van Incantation en delen twee leden met powerhouse Grave Miasma. Die combinatie zal je zeker laten weten waar je voor in bent.
De nummers zijn lang en gevarieerd (slechts een van de zeven nummers in minder dan vijf minuten) met secties die op razendsnelle snelheden werken. De krachtige en trage riffsecties vertonen een soort kwaad dat soms verdwaalt in een genre dat wordt beheerd door bands die constant reizen op 100 MPH. Cruciamentum trekt geen klappen uit; net als Motorhead, "ze zijn Cruciamentum en ze spelen death metal", het soort waar een purist elke dag naar smacht.
Dit debuutalbum combineert de essentiële kwaliteiten van doom: oplopende melodische zang, fret-verzengende gitaarpartijen, mythische mijmering. Allemaal gedaan met een knipoog naar groepen als Candlemass en Saint Vitus, zonder die tijdloze handelingen direct na te bootsen.
Hoewel er een paar snellere momenten zijn in "Heavy Riders", functioneert het album in een zalige mid-tempo stijl. De verheven ambitie van de acht minuten durende "Into the Holy of Holies" - het tedere akoestische begin dat een vrolijke hoofdriff begint te bereiken - is een nauwkeurige weergave van het bereik van Crypt Sermon. De band hervormt het genre niet, maar hun geïnspireerde werk wekt vertrouwen voor hun volgende releases.
Terwijl de blaffende honden hun prooi lokaliseren en de asielbewakers de ontsnapten terugbrengen, blijft High on Fire's record van maniakale uitbarstingen achter in de vurige as. Voor de onschuldigen die getuige zijn van High op Fire's grootste album, is het onschuldig gegeven aan de gewelddadige goden.
