In de NHL is de vouw - ook bekend als de "doelplooi" - het ijsgebied direct voor het net, geïdentificeerd door een rode rand en een blauw interieur. Een aanvallende speler mag de puck niet in de plooi voorafgaan, hoewel de scheidsrechter zijn discretie moet gebruiken om deze regel te handhaven.

Achtergrond

De vouw is de grasmat van de keeper - en aanvallende spelers mogen het gebied niet betreden tenzij ze in het bezit zijn van de puck. Volgens de NHL Official's Association: "Als een aanvallende speler de doelplooi binnentreedt en door zijn acties het vermogen van de doelman om zijn doel te verdedigen aantast, en een doelpunt wordt gescoord, wordt het doel niet toegestaan."

Er zijn uitzonderingen. De vouwregel is in wezen een manier om de keeper te beschermen, met name zijn vermogen om zich te verdedigen tegen een poging tot doel. Maar de vouwregel heeft in het verleden tot enige controverse geleid, wat tot veranderingen heeft geleid, waardoor de scheidsrechters een grotere vrijheid bij handhaving en interpretatie hebben gekregen.

Brett Hull's 'No Goal'

In de Stanley Cup-finale van 1999 - tijdens een gespannen wedstrijd zes tussen de Dallas Stars en Buffalo Sabres die 1-1 was gebonden - scoorde Brett Hull een laat doelpunt, terwijl zijn skate nauwelijks in de plooi zat. Toch werd het doel toegestaan ​​om te blijven staan, waardoor de Sterren de overwinning kregen - en de serie. De beslissing om het doel toe te staan ​​genereerde nogal wat controverse en de regels veranderen.

Dit is wat er gebeurde:

• Met zijn skate schopte Hull de puck naar voren naar zijn stok. Maar terwijl hij tegen de puck schopte, gleed zijn linkerschaats in de blauwe verf. Hull leek schuldig te zijn aan een vouwovertreding: hij zat in de vouw, de puck niet.
• Toen, met zijn linkerschaats nog in de vouw geplant, schoot Hull opnieuw - en scoorde. The Stars gevierd; de Sabres protesteerden, ervan uitgaande dat het doel niet zou worden toegestaan ​​vanwege een vouwovertreding. Het was niet; het doel stond en de Sterren wonnen dat jaar de Stanley Cup.

De motivering

Na de wedstrijd verklaarde Bryan Lewis, NHL Supervisor of Officials:

"Een puck die terugkaatst van de keeper, de doelpaal of een tegenstander wordt niet beschouwd als een verandering van bezit, en daarom wordt Hull geacht in het bezit of onder controle te zijn van de puck, toegestaan ​​om te schieten en zelfs een doelpunt te scoren hoewel de ene voet vóór de puck in de vouw zou zijn.

"Hull had bezit en controle over de puck. De rebound van de keeper verandert niets. Het is zijn puck om dan te schieten en te scoren, hoewel een voet al dan niet in de vouw kan zijn. Had hij of niet bezit en controle? Onze visie was ja, hij deed. Hij speelde de puck van zijn voet naar zijn stok, schoot en scoorde."

Het is duidelijk dat die uitleg veel ruimte laat voor twijfel. Dat incident - en vergelijkbare situaties - leidde tot veranderingen in de vouwregel.

De verandering

De basis vouwregel is hetzelfde gebleven, zoals de NHL Officiële Regels gids voor 2015-2016 aantekeningen: als spelers in het aanvallende team de puck in de vouw voorafgaan voordat het doel wordt gescoord, wordt dit beschouwd als een buitenspelovertreding, en het doel wordt niet toegestaan.

Maar ambtenaren hebben nu meer vrijheid bij het nemen van een beslissing, afhankelijk van hoe de puck de vouw is binnengegaan. Zoals de NHLOA op zijn website opmerkt: als een aanvallende speler in de doelplooi staat wanneer de puck de plooi ingaat, dan de doellijn overschrijdt, "heeft hij op geen enkele manier invloed op het vermogen van de doelverdediger om zijn doel te verdedigen." Het resultaat - ondanks een duidelijke vouwovertreding - is een doel, merkt de organisatie op. Met andere woorden, een vouwovertreding is niet altijd een vouwovertreding - het hangt af van hoe de ambtenaar het ziet.